Το σχολείο μας συμμετείχε στην εκδήλωση του Λευκού Μπαστουνιού με την εθελοντική ομάδα.
Οι μαθητές διάβασαν τις αναμνήσεις των καθηγητών του σχολείου μας από το Μανόλη Τσιτσιριδάκη, που υπήρξε μαθητής του σχολείου κατά τα σχολικά έτη.
Επίσης οι μαθητές διάβασαν τις αναμνήσεις του πρώην Μαθηματικού του σχολείου μας Γεωργίου Ζυμβραγουδάκη.
Για τον Μανόλη Τσιτσιριδάκη:
Ο Μανόλης Τσιτσιριδάκης υπήρξε μια ξεχωριστή περίπτωση μαθητή από τις εκατοντάδες που πέρασαν από το Λύκειο Σούδας. Κι αυτό γιατί είχε την εκ γενετής αναπηρία της ολικής τυφλότητας, πράγμα που λογικά θα ανέμενε κανείς να του δημιουργήσει ανυπέρβλητες δυσκολίες στην προσπάθεια του για μόρφωση. Ήταν ιδανικό το περιβάλλον ενός συνηθισμένου σχολείου , όπως αυτό του Λυκείου Σούδας για να φοιτήσει ένας τέτοιος μαθητής; Δεν μπορούμε να το πούμε. Ωστόσο ο Μανόλης έχει το χάρισμα της φιλομάθειας , της επιμέλειας, και με φυσικότητα και ερευνητικό ενδιαφέρον διατύπωνε απορίες , ξετύλιγε τη σκέψη του και τους συλλογισμούς του, μάθαινε και ενστερνίζονταν κριτικά τη γνώση που αποκόμιζε , και αυτό αποτελούσε ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα που ισοσκέλιζε και ξεπερνούσε την αδυναμία που του επέφερε η έλλειψη οπτικών ερεθισμάτων. Χρησιμοποιούσε γραφομηχανή για τυφλούς με το σύστημα Brαille (Μπράιγ) και θυμάμαι χαρακτηριστικά τις στιγμές που τον εξέταζα στα Μαθηματικά: Έγραφε στην ειδική γραφομηχανή την εξίσωση του ζητήματος, χρησιμοποιούσε τα δάκτυλα των χεριών του για να ερμηνεύσει με την αφή το ανάγλυφο κείμενο και τα μαθηματικά σύμβολα, προχωρούσε με τις πράξεις , διαπίστωνε κάποιο λάθος χωρίς καν να του το υποδείξω , έκανε τις απαραίτητες διορθώσεις, ξαναπροσπαθούσε και έφτανε τελικά στη λύση . Τον παρατηρούσα και θαύμαζα την αξιοσύνη του στον τρόπο που κατάφερνε αποτελεσματικά να μαθαίνει όπως όλα τα παιδιά, χωρίς να υστερεί εξαιτίας της έλλειψης όρασης.
Τον βοηθούσε κι ο χαρακτήρας του. Καλοσυνάτος , καλοπροαίρετος , ομιλητικός και χαμογελαστός , ήταν πολύ αγαπητός από τους συμμαθητές του, που τον είχαν ισότιμο και συνάμα ξεχωριστό μέλος στις παρέες τους. Στα διαλείμματα τον έπαιρναν αγκαζέ και κατέβαιναν τα σκαλοπάτια του σχολείου, περπατούσαν κουβεντιάζοντας στην αυλή κι εκείνος ήταν ο πρώτος που προθυμοποιούνταν να πεί την πρωινή προσευχή και να καλημερίσει όλους τους μαθητές αλλά και τους καθηγητές του. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αποδοχής , ο Μανόλης αγκαλιάστηκε , περιβλήθηκε με αγάπη και ενδιαφέρον και αυτό αντιστάθμισε ικανοποιητικά– πιστεύω – το γεγονός πως το Λύκειο της Σούδας δεν ήταν ένα ειδικό σχολείο, προορισμένο να καλύπτει μαθητές με τέτοιες ανάγκες.
Ο Μανόλης Τσιτσιριδάκης καλλιέργησε τη μόρφωση του , έγινε άριστος μαθητής μέχρι την αποφοίτηση του , απέκτησε ισχυρές φιλίες, κοινωνικοποιήθηκε και εξέλιξε την προσωπικότητα του. Δεν εκπλήσσει – για μας που τον γνωρίσαμε- το γεγονός της μετέπειτα πορείας του με την είσοδο του στη Νομική Σχολή και την απόκτηση του πτυχίου, αλλά και με τις περαιτέρω διδακτορικές σπουδές.
Όταν καμιά φορά τον συναντώ στο δρόμο να περπατά με την παρέα του , δεν χρειάζεται να πώ τίποτα περισσότερο από τη λέξη «Μανόλη!» για να αντιφωνήσει: «κύριε Ζυμβραγουδάκη!» και να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας. Τι κι αν τα μάτια του δεν του δίνουν ερεθίσματα που για όλους εμάς φαίνονται αυτονόητα; Ο Μανόλης Τσιτσιριδάκης έχει χαρακτήρα καθάριο, συγκροτημένη σκέψη, λαμπερό μυαλό και φωτισμένο πνεύμα για να μπορεί να βλέπει πιο μακριά από όσα τα μάτια μπορούν. Μανόλη , σου εύχομαι νάσαι πάντα καλά και να δημιουργείς με τον υπέροχο , μοναδικό σου τρόπο.
Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE